Βίντεο από καταμέτρηση ψήφων-Γ.Σ. 11/12/07

Αποτελέσματα Γ.Σ. Χωρ. Μηχ. 11/12/07

Μαζικότατη Γ.Σ. με 143 μέλη του Φ.Σ. :

χωροΑταξία-ΕΑΑΚ 59
Δ.Σ. 53
Λευκό/Άκυρο 13
πκσ 12
πασπ 6

Πρόταση-πλαίσιο για Γ.Σ. των Χωρ. Μηχ. 11/12/07

Πρόταση πλαίσιο για τη Γενική Συνέλευση του Φ.Σ. των Χωρ. Μηχ. στις 11/12/07

Δεν έχουν περάσει παρά μόνο τρεις μήνες από την επανεκλογή της Ν.Δ. και έχουν ήδη αρχίσει απροκάλυπτες επιθέσεις σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Από τη μία η σκληρή διαχείριση ζητημάτων όπως είναι το ασφαλιστικό αλλά και το εκπαιδευτικό, και από την άλλη η επαναλαμβανόμενη και συνεχής επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και στις δημοκρατικές ελευθερίες των πολιτών της χώρας, αποτελούν το έρεισμα για την αναζωπύρωση τόσο του εργατικού όσο και του φοιτητικού κινήματος. Την ίδια στιγμή που προετοιμάζεται η ψήφιση του προϋπολογισμού της νέας χρόνιας, ενός προϋπολογισμού ο οποίος για άλλη μια φορά δεν ενισχύει ούτε καν εικονικά τους μισθούς των εργαζομένων, αλλά που αντιθέτως αυξάνει τη φορολογία στα μικρά εισοδήματα και διατηρεί στα ίδια μικρά επίπεδα τις συντάξεις, ενώ προωθούνται παράλληλα νέες ιδιωτικοποιήσεις, όπως της ΔΕΗ και της Ολυμπιακής. Και τέλος έρχονται οι αυξήσεις στις ΔΕΚΟ, με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα της ΔΕΗ, όπου οι αυξήσεις φθάνουν έως και το 30%, όταν ήδη χιλιάδες εργαζόμενοι προσπαθούν να επιβιώσουν με τον πενιχρό μισθό των 600€ το μήνα. Μια επίθεση συνολική στα μέτωπα της παιδείας, της εργασίας και της δημοκρατίας με χτύπημα όλων των συμφερόντων μας και των δικαιωμάτων που με αίμα και αγώνες έχουν κατακτηθεί.
ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ – ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ-ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ:
Το σημαντικότερο ζήτημα της περιόδου, όμως, αποτελεί το ασφαλιστικό και οι αλλαγές που προωθούνται από τη Ν.Δ. πάνω σε αυτό, με δηλώσεις όπως «η αναγκαιότητα της στήριξης του συστήματος» και «η έκρηξη του δημογραφικού» και με δήθεν προθέσεις στήριξης των «προβληματικών» ταμείων από τα «υγιή», μέσα από τη ενοποίησή τους. Στην πραγματικότητα, η ενοποίηση αυτή των ταμείων είναι μια ενοποίηση προς τα κάτω, η οποία κάθε άλλο παρά «συμφέρει» τους χαμηλά αμειβόμενους εργαζομένους, καθώς ενώ θα αυξάνονται οι εισφορές προς τα ταμεία, οι συντάξεις θα μειώνονται σε ποσοστό μέχρι και 18%!
Η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει στοχευμένες τροποποιήσεις στο ασφαλιστικό σύστημα οι οποίες δεν αποτελούν τελικά σωσίβιο και σωτηρία για την κοινωνική μας ασφάλιση αλλά ουσιαστική κατάργησή της μαζί με πολλά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Οι τροποποιήσεις αυτές προωθούν το εξής μοντέλο:
· Την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με την προώθηση της λεγόμενης «ενεργούς γήρανσης» με κίνητρα παραμονής στην εργασία, άρα και αντικίνητρα για την έξοδο με αλλαγή του τρόπου υπολογισμού.
· Του ανταποδοτικού χαρακτήρα, δηλαδή του υπολογισμού της σύνταξης όχι με βάση τα συλλογικά δεδομένα ,τη θέση του εργαζομένου και την κάλυψή του σε έκτακτες περιπτώσεις ατυχημάτων, αναπηρίας κλπ, αλλά με βάση της εισφορές που έχει καταβάλει στον ατομικό του λογαριασμό.
· Την κατάργησης των λεγόμενων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, όπου φυσικά δεν γίνεται λόγος για την πρόωρη συνταξιοδότηση αστυνομικών , στρατιωτικών κλπ, αλλά για τα ευνοϊκότερα όρια για μαζικές κατηγορίες ασφαλισμένων, όπως η εργαζόμενες μητέρες κλπ, αλλά και οι περικοπές σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, όπου η κυβέρνηση στοχεύει να τα μειώσει από 500 σε 300.
Έτσι το «κράτος πρόνοιας»το οποίο εξαγγέλλουν οι νέο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις έχει μετατραπεί σε αναγκαίο βάρος. Άμεση συνέπεια της οδήγησης από την «παθητική» στην «ενεργητική» πολιτική ασφάλειας, δηλαδή το πέρασμα από την στήριξη του κράτους στο ασφαλιστικό σύστημα και στις εισφορές του εργαζόμενου στην στήριξη του εργοδότη ώστε αυτός να δρα ανεξέλεγκτα και με όρους εκμετάλλευσης του εργαζόμενου, είναι η μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης από κοινωνικό σε ατομικό δικαίωμα, καθώς το κάθε άτομο καλείται να εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δυνατότητες που του παρέχονται για μια όσο το δυνατόν καλύτερη ασφάλιση, εργασία και παιδεία. Με αυτό τον τρόπο η χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης θα βαραίνει όλο και περισσότερο τον ίδιο τον εργαζόμενο είτε άμεσα (αύξηση ασφαλιστικών εισφορών – παράταση του απαιτούμενου εργάσιμου βίου για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, αυξημένη συμμετοχή σε φάρμακα, νοσήλια κλπ), είτε έμμεσα (φόροι υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης – ελαφρύνσεις και απαλλαγές των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές τους εισφορές όταν δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας κλπ).
Επιπλέον η ασφαλιστική προστασία θα παρέχεται όλο και περισσότερο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια εξασφαλίζοντας παροχές ανάλογες των ασφαλιστικών εισφορών μετατρέποντας το ασφαλιστικό σύστημα από αναδιανεμητικό σε ανταποδοτικό, ενώ και η διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων θα γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες και όχι από το διοικητικό προσωπικό των ασφαλιστικών ταμείων. Μία «αναγκαιότητα των καιρών καθώς ακόμη και η έννοια του ασφαλιστικού κινδύνου έχει τροποποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η αλληλεγγύη μεταξύ των γενιών να είναι ανεπαρκής. Αλλαγή η οποία προήλθε από την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των κοινωνικά αποκλεισμένων. Με λίγα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφαλιστικό σύστημα τριών πυλώνων. Ο πρώτος πυλώνας θα αφορά μια συμβολική – πενιχρή σύνταξη (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) απαλλάσσοντας το κράτος από τα περιττά έξοδα της κοινωνικής ασφάλισης. Ο δεύτερος ή «εργασιακός» πυλώνας (επαγγελματικά ταμεία) όπου θα πληρώνουν μόνο οι εργαζόμενοι και οι εισφορές αυτές θα αποτελούν την κύρια πηγή της σύναξης (εννοείται με το κεφαλαιοποιητικό – ανταποδοτικό σύστημα). Τέλος ο τρίτος ή «ατομικός» θα είναι προαιρετικός και θα υλοποιείται μέσω των ιδιωτικών εταιρειών (μια καινούρια αγορά ανοίγεται για το κεφάλαιο).
ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΣ:
Μετά την αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού που προωθεί η κυβέρνηση μέσα σε όλα τα θιγόμενα ταμεία, όπως είναι φυσικό είναι και το ταμείο των μηχανικών(ΤΣΜΕΔΕ), όπου ενοποιείται στο Ταμείο Επιστημών μαζί με νομικούς, δημοσιογράφους, γιατρούς κλπ. Εμείς όμως ως μηχανικοί θιγόμαστε σε εξαιρετικά μεγαλύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα είναι η διατήρηση του διαχωρισμού μεταξύ νέων και παλαιών ασφαλισμένων, (προ και μετά του 1993) και επιπλέον αυξάνοντας την εισφορά των ’’νέων’’ ασφαλισμένων ενώ παράλληλα αυξημένες είναι και οι εισφορές των παλαιών. Έτσι χάνεται η όποια ευκαιρία ομογενοποίησης των μελών του ταμείου. Παύει η κατοχύρωση της προβλεπόμενης και από τον Ν.2084/92 τριμερής χρηματοδότησης του συστήματος με αποτέλεσμα την περαιτέρω οικονομική επιβάρυνση των ασφαλισμένων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους τρεις από τους τέσσερις συνταξιοδοτικούς κλάδους του ΤΣΜΕΔΕ, δεν προβλέπεται καμία κρατική συμμετοχή και στους δύο ούτε καν εργοδοτική. Δεν προβλέπεται καμιά δυνατότητα διευκόλυνσης για ρύθμιση παλιών οφειλών με μεταβατικές διατάξεις. Και τέλος δεν προβλέπεται καμιά παρέμβαση στον ΚΥΤ (Κλάδος Υγείας Τεχνικών, καλύπτει υγειονομικά τους ασφαλισμένους του, με την προϋπόθεση ότι κατέχουν θεωρημένο βιβλιάριο ασθενείας, (Ν. 1259, άρθρο 1, παρ. 5).) με αποτέλεσμα να παραμένουν χρονίζοντα τα μεγάλα προβλήματα του.
ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ:

ýΟ αντιδραστικός Νόμος – Πλαίσιο εισάγει ένα πιο αυταρχικό και ανταποδοτικό πλαίσιο λειτουργίας για το πανεπιστήμιο. Μέσα σε αυτό το έκρυθμο σκηνικό που επικρατεί στο κεντρικό πολιτικό, δεν έχει πάψει ο αναβρασμός που εδώ και 2 τουλάχιστον χρόνια επικρατεί στο εσωτερικό των πανεπιστημίων. Ο νέος υπουργός παιδείας Ε.Στυλιανίδης, παρά τις διπλωματικές δηλώσεις του στην αρχή της χρονιάς για «πάγωμα» του ΝΝΠ και αρχή ενός νέου διαλόγου με την πανεπιστημιακή κοινότητα, δε διστάζει να προχωρήσει στη σταδιακή εφαρμογή του νόμου περνώντας μία μια τις διατάξεις του ανά πανεπιστήμιο, με σκοπό την όσο το δυνατόν μικρότερη σε όγκο και δυναμική αντίδραση από μέρους του Φ.Κ. Έτσι, την ίδια στιγμή που στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καταλύεται το Πανεπιστημιακό άσυλο, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας συζητιέται σε όλες τις συνελεύσεις τμημάτων η αξιολόγηση. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλα τα Πανεπιστήμια ανά την Ελλάδα.
Κεντρικά, πριν από μόλις λίγες εβδομάδες δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το προεδρικό διάταγμα 226/2007 περί καθορισμού του τρόπου διανομής των δωρεάν συγγραμμάτων στους φοιτητές. Το διάταγμα αυτό αναφέρει τα εξής:
· «οι φοιτητές των ΑΕΙ…. έχουν το δικαίωμα δωρεάν προμήθειας και επιλογής ενός διδακτικού συγγράμματος για κάθε διδασκόμενο υποχρεωτικό ή επιλεγόμενο μάθημα του προγράμματος σπουδών…»
· «…αν οι φοιτητές ή σπουδαστές επιλέξουν περισσότερα επιλεγόμενα μαθήματα από όσα απαιτούνται για τη λήψη του πτυχίου, το δικαίωμα δωρεάν προμήθειας και επιλογής συγγραμμάτων δεν επεκτείνεται και στα επιπλέον μαθήματα που επέλεξαν κι εξετάστηκαν οι φοιτητές ή σπουδαστές, ακόμη και αν αυτά υπολογίζονται για τη λήψη του πτυχίου.»
· «…οι γενικές συνελεύσεις Τμημάτων συντάσσουν….τον συνολικό κατάλογο συγγραμμάτων που προτείνεται να διανεμηθούν κατά το επόμενο ακαδημαϊκό έτος.»
· «οι φοιτητές ή σπουδαστές δικαιούνται να επιλέξουν μέσα από το συνολικό κατάλογο προτεινόμενων συγγραμμάτων ένα διδακτικό σύγγραμμα για κάθε υποχρεωτικό και επιλεγόμενο μάθημα του προγράμματος σπουδών. Επιλογή δεύτερου συγγράμματος για το ίδιο μάθημα δεν επιτρέπεται ακόμη και αν ο φοιτητής ή σπουδαστής δεν επέλεξε κανένα από τα προτεινόμενα διδακτικά συγγράμματα…»

Μέσα από τις διατάξεις αυτές γίνεται εμφανής η στοχευμένη σταδιακή και ολοκληρωτική μείωση του δωρεάν χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης στα Πανεπιστήμια. Ο φοιτητής, που μέχρι πρότινος δικαιούταν το μέγιστο αριθμό συγγραμμάτων για την ικανοποίηση των σκοπών του μαθήματος αλλά και για μια ολοκληρωμένη και σφαιρική γνώση και μόρφωση, πλέον περιορίζεται σε ένα και μοναδικό σύγγραμμα για το κάθε μάθημα το οποίο θα επιλέγεται από τον ίδιο. Ακόμα και αυτό το ένα σύγγραμμα, θα «καλύπτει το κατά το δυνατόν ολόκληρο ή το μεγαλύτερο μέρος της ύλης και του περιεχομένου του μαθήματος», ουσιαστικά όμως δεν θα εξασφαλίζει τη συνολική κάλυψη ολόκληρης της εξεταστέας ύλης.
Είναι ο νόμος:
Της όξυνσης της ανταποδοτικής και ιδιωτικό-οικονομικής λειτουργίας. Δημιουργεί ένα πλαίσιο λειτουργίας των ιδρυμάτων σύμφωνα με το οποίο θα καταρτίζονται 4ετή επιχειρησιακά σχέδια, που θα διευθύνονται από manager, θα χρηματοδοτούνται από ιδιωτικούς πόρους και θα αξιολογεί την εκπαιδευτική και ερευνητική διαδικασία με ανταποδοτικά κριτήρια με αποτέλεσμα την μείωση φοιτητικών παροχών και των μέχρι τώρα κεκτημένων δικαιωμάτων.
Της καταστολής και της πειθάρχησης του κινήματος: καταργεί στην πράξη το Άσυλο, εμποδίζοντας την υλοποίηση των αποφάσεων που οι φοιτητές υιοθετούν δημοκρατικά μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες. Παράλληλα, προβλέπονται δραστικά μέτρα για το χάσιμο των εξαμήνων, βάζοντας ανώτατο όριο διδακτικών εβδομάδων, απαγορεύοντας στην ουσία οξυμένες μορφές πάλης κάτω από την τρομοκρατία της «χαμένης εξεταστικής».
Της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης των φοιτητών – του ατομικού δρόμου: Τα 2*ν έτη σπουδών, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απειλή για διαγραφή των «απείθαρχων» φοιτητών. Οι ανταποδοτικές υποτροφίες και οι αλυσίδες μαθημάτων εντείνουν περαιτέρω τους εξοντωτικούς ρυθμούς σπουδών.
ý Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών:Με τη λήξη της προθεσμίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την εφαρμογή της οδηγίας 3605 από όλες τις χώρες που εντάσσονται σε αυτήν, άνοιξε ο δρόμος για την προώθηση των ιδιωτικών Πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να βάλει φρένο στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και στην νομιμοποίηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, η κυβέρνηση συνεχίζει την αδιαλλαξία της εφαρμόζοντας την οδηγία και θεσμοθετώντας κολλέγια όπως τα ΚΕΣ, τα ΚΕΚ και τα ΙΕΚ. Με αυτόν τον τρόπο παρατηρείται η πλήρης ισοπέδωση και απαξίωση των πτυχίων και η εξίσωση αυτών με αμφιβόλου είδους πτυχία τρίχρονων κολλεγίων του εξωτερικού. Εδώ ακριβώς μπαίνει το αίτημα για ενιαία Πανεπιστημιακή εκπαίδευση, μία εκπαίδευση η οποία θα επιτρέπει την ελεύθερη πρόσβαση από το σχολείο στο Πανεπιστήμιο, χωρίς εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς, χωρίς βαθμολογικές δικλείδες. Όλα αυτά δεν τα αντιπαλεύουμε από τη σκοπιά της υπεράσπισης του δημόσιου Πανεπιστημίου ως έχει αυτή τη στιγμή, αλλά γιατί απαιτούμε, ένα διαφορετικό σύστημα εκπαίδευσης. Θα πρέπει να απαιτήσουμε δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους χωρίς διαχωρισμούς σε ΑΕΙ και ΤΕΙ (π.χ. να μην υπάρχει ΤΕΙ δομικών έργων και ΑΕΙ πολιτικών μηχανικών), με ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο (να μην υπάρχουν διασπάσεις/εξειδικεύσεις όπως π.χ. της βιολογίας σε βιοχημεία, οικολογία κ.ο.κ.) και παρεχόμενη γνώση πανεπιστημιακού επιπέδου. Στα πλαίσια της λειτουργίας του πανεπιστημίου να γίνεται κοινωνικός έλεγχος της έρευνας και κοινωνικοποίηση των αποτελεσμάτων της. Απέναντι στον κατακερματισμό των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων, ζητάμε ένα ενιαίο πτυχίο με πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα για όλους και αυτό να αποτελεί μόνη προϋπόθεση για δουλειά μόνιμη, σταθερή και με πλήρη ασφάλιση. Διεκδικούμε Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν για όλους.
ýΗ αξιολόγηση αποτελεί μοχλό πίεσης για την περαιτέρω και συνολική αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου. Η κατηγοριοποίηση πτυχίων και σχολών και η συνεχής πιστοποίηση των δεξιοτήτων φοιτητών και αποφοίτων είναι ζήτημα πρώτης προτεραιότητας καθότι αναγκαία για τη λειτουργία μιας διαδικασίας ανταγωνισμού μεταξύ ιδρυμάτων και φοιτητών.
ýΤο Ενιαίο Πλαίσιο Προσόντων. Οι πιστωτικές μονάδες, το συμπλήρωμα διπλώματος, και ο ατομικός φάκελος προσόντων οδηγούν στην πλήρη εξατομίκευση, στην κατάργηση του συλλογικού δρόμου προς την εργασία και τη συλλογική διαπραγμάτευση των εργαζομένων. Η κατάρτιση του Ενιαίου Πλαίσιου Προσόντων στοχεύει στο στην διαμόρφωση ενός εργαζόμενου που η σφαιρική γνώση ενός εργασιακού αντικειμένου αντικαθίσταται από ευέλικτα σύνολα πληροφοριών. Τα ινστιτούτα δια βίου μάθησης συμπληρώνουν τον φαύλο κύκλο εργασίας- ανεργίας- επανακατάρτισης για το νέο τύπο εργαζόμενου.
ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ:
Νέοι μηχανισμοί καταστολής, τρομονόμοι, απαγορεύσεις διαδηλώσεων, διαδηλώσεις σε μια λωρίδα, επιστρατεύσεις απεργιών, κάμερες που παρακολουθούν κάθε πτυχή της ζωής μας(βλ. καταγραφή της πορείας του Πολυτεχνείου από της κάμερες διαχείρισης της κυκλοφορίας που οδήγησε στην παραίτηση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα), περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών, συλλήψεις και διώξεις αγωνιστών, ποινικοποίηση κάθε μορφής συλλογικής διεκδίκησης. Με αυτόν τον τρόπο θέλουν να καταστείλουν τις νέες αντιστάσεις που γεννιούνται, τα κινήματα που παλεύουν για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΙΩΝ ΣΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ:
Πρέπει την περίοδο αυτή να γίνουν πραγματικά βήματα συντονισμού του αγώνα όλων των κομματιών της κοινωνίας. Γιατί οι αλλαγές στην εκπαίδευση συνδέονται άρρηκτα με την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Γιατί ο αγώνας για καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης και εργασίας περνάει μέσα από την εναντίωση στην καταστολή και την τρομοκράτηση για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ειδικά τώρα που η κυβέρνηση θέλει να προωθήσει ξεχωριστά τις πτυχές των αλλαγών που ετοιμάζει πρέπει να βρει απέναντι της ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα. Σε αυτή την προσπάθεια δεν αρκεί μια πίεση προς ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ για απεργίες, ειδικά από τη στιγμή που αρνούνται κάθε φορά την προοπτική αυτή. Ο ρόλος των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών είναι πιο εμφανής από ποτέ. Από τα μέσα της ύπαρξης των ομοσπονδιών αυτών έχει μεταλλαχθεί ο ρόλος τους. Πλέον, σε δομή, ηγεσία αλλά και εν γένει χαρακτηριστικά οι ομοσπονδίες αυτές δεν μπορούν να ανακινήσουν και να διεξάγουν κοινωνικούς αγώνες.
Αντιθέτως στέκονται απέναντι και αντιθετικά σε αυτούς: έχουν ιδρύσει την Ακαδημία της ΓΣΕΕ(ένα πρότυπο ιδιωτικό πανεπιστήμιο), δεν μπορούν να συνδέσουν το εργατικό κίνημα, το οποίο έχουν αποκοιμίσει και το έχουν τοποθετήσει σε απραγία, με κανένα κοινωνικό αγωνιζόμενο κομμάτι(όπως το φοιτητικό κίνημα που επί δύο χρόνια δεν έκανε ούτε μία ώρα στάση εργασίας, έστω για συμπαράσταση), δέχονται αύξηση 0,7 ευρώ στους μισθούς των εργαζομένων χωρίς ουσιαστικά κανένα διεκδικητικό-επιθετικό πρόταγμα για τους εργαζομένους. Σύμφωνα με την έκθεση του ΙΝΕ(Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ) συγκλίνουν στρατηγικά με τις προτάσεις του αστικού συνασπισμού εξουσίας για την ασφαλιστική και εργασιακή αναδιάρθρωση. Είναι πλέον πιο φανερό από ποτέ ότι το υπάρχον εργατικό κίνημα έτσι όπως είναι δομημένο και απαξιωμένο από την όλη συμπεριφορά και την όλη μετάλλαξη της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν έχει περιθώρια για δημιουργία κοινωνικών αγώνων που θα στοχεύουν σε ρήγματα των κοινωνικών σχηματισμών και των κοινωνικών καταστάσεων αλλά και που δεν θα μπορεί να υπερασπιστεί τουλάχιστον τις ,ήδη με μαχητικούς αγώνες, κατακτήσεις των εργαζομένων. Χρειάζεται η υπέρβαση των ορίων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τόσο των ηγεσιών όσο και των δομών αυτών των ομοσπονδιών, σε μία λογική σχηματισμού ενός αγωνιζόμενου, πιο μαχητικού , πιο συνολικού και πιο ανατρεπτικού εργατικού κινήματος.
Για τη συγκεκριμένη συγκυρία ,όμως, και με δεδομένη την ήδη σάπια κατάσταση στο εργατικό κίνημα χρειάζεται η προώθηση οριζόντιων «από τα κάτω» δομών συνεύρεσης των φοιτητών και των εργαζομένων μέσα από κοινές επιτροπές συντονισμού συλλόγων και σωματείων και η διαμόρφωση ενός ενιαίου προγράμματος πολιτικών διεκδικήσεων. Μόνο μέσα από αυτές μπορεί ο αγώνας να περάσει στα χέρια της πλειοψηφίας και τελικά να πιεστούν και οι γραφειοκρατικές ηγεσίες για κινητοποιήσεις. Για το λόγο αυτό είναι αναγκαία η ανεξάρτητη προσυγκέντρωση του πανεκπαιδευτικού μετώπου (φοιτητών, μαθητών, καθηγητών και δασκάλων) πέρα από τις λογικές του Εργατικού Κέντρου Βόλου και της ΓΣΕΕ που δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν, να εμπνεύσουν και να οδηγήσουν το εργατικό κίνημα στην κοινωνική μάχη του ασφαλιστικού. Πέρα από τις λογικές του ΠΑΜΕ που ενώ αναφέρει ότι είναι εκτός και εναντίον της ΓΣΕΕ ουσιαστικά σέρνεται από αυτήν: ενώ έχει την δυνατότητα να κηρύξει απεργίες σε πολλούς χώρους (όπως τα εργατικά κέντρα Λάρισας και Ιωαννίνων) δεν το έχει κάνει ποτέ τα τελευταία χρόνια. Επίσης, βάζει μια κοντεμένη πολιτική λογική στα πλαίσια της αντίληψής του χωρίς να βάζει τα κυρίαρχα επίδικα της εποχής και των επόμενων κοινωνικών μαχών βάζοντας τους εργαζόμενους σε πεδία ενσωμάτωσης και ρεφορμισμού, χωρίς το κυριότερο να καλεί συνελεύσεις στα σωματεία του και να παίρνει αποφάσεις «από τα κάτω»

ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ:

Δίνοντας τη μάχη που αντιστοιχεί στην θυελλώδη έξαρση του φοιτητικού κινήματος τα δύο τελευταία χρόνια, εμποδίζουμε κάθε προσπάθεια υλοποίησης των νομοσχεδίων της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης τόσο ανά ιδρύματα, όσο και ανά σχολές. Κατοχυρώνουμε καλύτερες θέσεις μάχης για το φοιτητικό μας σύλλογο μέσω της προάσπισης των πτυχίων με διευρυμένα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, ενάντια στην καθηγητική αυθαιρεσία και την εντατικοποίηση, ενάντια σε κάθε προσπάθεια περικοπής των δωρεάν φοιτητικών παροχών και εισαγωγής ιδιωτικοοικονομικών και ανταποδοτικών όρων λειτουργίας του πανεπιστημίου.
Σε αυτή τη συγκυρία όπου το ΥΠΕΠΘ προσπαθεί να υλοποιήσει μια κυκλωτική κίνηση απέναντι στο φοιτητικό κίνημα, είναι κομβικής σημασίας η ανάδειξη με κεντρικό στίγμα, του αιτήματος για απόσυρση του νέου Ν. Πλαίσιο, για συνολική ανατροπή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Μοναχά που σε αυτή τη περίοδο, όπου αφενός η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έχει ανοίξει στο σύνολο των βαθμίδων της εκπαίδευσης (βλ. βάση του 10, άρθρο 16, αξιολόγηση καθηγητών κ.ά.), αφετέρου όπου ανοίγεται το ζήτημα του ασφαλιστικού, αντιστοιχεί στο φοιτητικό κίνημα να μη δώσει τη μάχη μόνο του. Κόντρα σε μια κίνηση από πλευράς κυβέρνησης, να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει τα κινήματα της προηγούμενης περιόδου, εμείς προκρίνουμε μια λογική συντονισμού των μαχόμενων κομματιών της εκπαίδευσης στη βάση της συνολικής τους εναντίωσης στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, μια λογική συντονισμού και με φορείς της εργασίας στη βάση της εναντίωσης στις αντιασφαλιστικές αλλαγές, έτσι ώστε να αναβαθμιστεί η δυναμική των αιτημάτων μας και να διαμορφωθούν οι όροι για τη συγκρότηση πλειοψηφικότερων και αποτελεσματικότερων κοινωνικών κινημάτων.

…ΜΕ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ-ΕΡΓΑΣΙΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση έχει επιλέξει να ανοίξει μέτωπο σε παιδεία και εργασία η απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι διασπασμένη. Τίθενται οι όροι εκείνοι που δημιουργούν το προνομιακό πεδίο σύνδεσης των εργαζομένων με τους φοιτητές και την νεολαία προτάσσοντας ως μοναδική λύση την από κοινού διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Η συνάντηση αυτή είναι αναγκαία κυρίαρχα σε πολιτικό, αλλά και σε χωροχρονικό επίπεδο. Πρέπει με ενιαίο τρόπο εμείς ως αυριανοί εργαζόμενοι με την νεολαία της εργασιακής περιπλάνησης και ανασφάλειας, μαζί με τα πληττόμενα κομμάτια της εργασίας να βγούμε στο προσκήνιο απαιτώντας όλα αυτά που μας κλέβουν. Οι αγώνες που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα από δασκάλους, καθηγητές, μαθητές και τα αιτήματά τους έθεσαν κοινούς και διευρυμένους στόχους με το φοιτητικό κίνημα, δεν κατάφεραν όμως να βρεθούν και χρονικά. Σήμερα, είναι αναγκαία η συνέχιση της προσπάθειας πολιτικής σύνδεσης σε ένα ανώτερο επίπεδο, με γνώμονα τις περσινές φοιτητικές και εργασιακές κινητοποιήσεις με στόχο να δημιουργηθεί και να διευρυνθεί το ρήγμα της κοινωνικής αμφισβήτησης, που θα οδηγήσει στην ρήξη και την ανατροπή των όρων, που θέλουν να διαμορφώσουν για να ζήσουμε αύριο, για εμάς χωρίς εμάς!

ΔΕΝ ΘΑ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΑΥΤΟΙ! ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΙΟ ΚΑΥΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΕΤΩΝ!


Απαιτούμε:
— Να αποσυρθεί τώρα ο νέος ΝΟΜΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟ της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης και η κοινοτική οδηγία 36/05
— Καμία αναθεώρηση του άρθρου 16 και του Συντάγματος συνολικά
— Άμεση κατάργηση των νόμων ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ
— Να μην εφαρμοστούν οι αποφάσεις Μπολόνια, Πράγα, Βερολίνο, Λονδίνο. Να γίνει η Ελλάδα ο σπασμένος κρίκος του Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης.
— Να μην προχωρήσει καμία αντιδραστική μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό

Παλεύουμε για:
— ΕΝΙΑΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Δημόσια και Δωρεάν για όλους. Κανένας διαχωρισμός σε ΑΕΙ-ΤΕΙ και σε μηχανικό-υπομηχανικό. Ενιαία πτυχία χωρίς ειδικεύσεις και κατατμήσεις που θα κατοχυρώνουν εργασιακά δικαιώματα. Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο. Το πτυχίο μόνη προϋπόθεση για δουλειά χωρίς καμιά διαδικασία πιστοποιήσεων μετά απ’ αυτό. Ισχυρά επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα. Όλα τα δικαιώματα στο πτυχίο. Ενιαίες και αδιάσπαστες προπτυχιακές σπουδές σε κάθε σχολή. Όχι στους 2 κύκλους προπτυχιακών σπουδών του συστήματος της Μπολόνια. Ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών.
— ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, μια μόνιμη και σταθερή με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και αύξηση των αποδοχών – όχι στη μερική απασχόληση και στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. 1400 ευρώ κατώτατο μισθό για όλους τους εργαζομένους
— Κανένας πολίτης, Έλληνας ή μετανάστης, νέος ή ηλικιωμένος χωρίς ασφαλιστική κάλυψη ή σύνταξη. Άμεση αντιμετώπιση της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας. Πλήρης και αυτοδίκαια δημόσια και δωρεάν ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη για κάθε νέο πτυχιούχο και για κάθε άνεργο μέχρι να βρουν δουλειά. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠAΣOK και της NΔ από το 1992 και εξής (Σιούφα, Pέππα κ.λπ.) και μη εφαρμογή των αντιασφαλιστικών οδηγιών της EE. Ενιαία κατώτατη σύνταξη στα 1.400 ευρώ Σύνταξη στην ηλικία των 58 (55 για τις γυναίκες) ή στα 30 χρόνια δουλειάς
— Φέρτε πίσω όλα τα κλεμμένα των ασφαλιστικών ταμείων!
— Διμερής Ασφάλιση όλων των εργαζομένων και ανέργων. Αυτοδίκαιη ασφάλιση όλων των πτυχιούχων.
— Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, συγκοινωνίες για όλους. Αύξηση των δαπανών για όλες τις κοινωνικές ανάγκες.
— Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις.
— Κάτω τα χέρια από το άσυλο – διεύρυνσή του σε εργασιακούς και άλλους χώρους
— Όχι στην ιμπεριαλιστική κατοχή Ιράκ και Λιβάνου, από Ισραήλ- ΟΗΕ -ΗΠΑ-ΕΕ.
— Καμία συμμετοχή της Ελλάδας στην νέα εκστρατεία. Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα. Να κλείσει η βάση της Σούδας.


Προτείνουμε:
— Συμμετοχή του συλλόγου στο πανεκπαιδευτικό-πανεργατικό-παλλαϊκό συλλαλητήριο μαζί με τους άλλους φοιτητικούς συλλόγους, τους μαθητές και τους εργαζομένους την Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου, με προσυγκέντρωση του πανεκπαιδευτικού μετώπου, 9.00, Δημαρχείο.
— Κατάληψη της σχολής την Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου
— Λειτουργία ενός ενιαίου και ανοιχτού Συντονιστικού των Γενικών Συνελεύσεων όπου οι ανοιχτές Συντονιστικές Επιτροπές φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων θα πρέπει να συντονίζονται στη βάση της λογικής της Γενικής Συνέλευσης. Το συντονιστικό να προτείνει, να συνδιαμορφώνει και να αποφασίζει στη βάση των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων και των Συντονιστικών Επιτροπών. Πρώτη Σύγκλιση: Τρίτη 11Δεκέμβρη, 19.00, Θόλος
— Δημιουργία ανοιχτής συντονιστικής επιτροπής κατάληψης. Η συντονιστική επιτροπή να έχει όλη την ευθύνη των εκδηλώσεων. Να μην έχει μόνο το ρόλο της εφαρμογής της απόφασης αλλά μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες να είναι χώρος πραγματικής πολιτικής ζύμωσης και αντιπαράθεσης. Αποτέλεσμα αυτού μπορεί να είναι η κοινή δράση, ο περαιτέρω σχεδιασμός, ακόμα και μία πρόταση σε επόμενη Γ. Σ . και σε ένα Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων. Σε καμία περίπτωση δεν θα αντιτίθεται στην απόφαση της Γ.Σ. του Συλλόγου. Πρώτη συνάντηση,Α3,αμέσως μετά τη Γ. Σ
— Νέα Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου την Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008, 13.00, ΑΜΦ με επαναληπτική την Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008, 13.00, ΑΜΦ

ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ Ε.Α.Α.Κ

AΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ:Ο ΚΟΜΒΟΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΜΠΛΟΚ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Τα τελευταία χρόνια η επίθεση των κυβερνήσεων και των άλλων συνιστωσών του αστικού μπλοκ εξουσίας(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ε.Ε.-ΣΕΒ) έχει ενταθεί σε όλους τους τομείς –εργασιακό, εκπαιδευτικό, κοινωνικό, δημοκρατικές ελευθερίες- της ζωής μας. Το αποκορύφωμα αυτών των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων την τελευταία δεκαετία είναι η αντιδραστική αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού σε μια συνέχεια των αλλαγών στην εργασία και την παιδεία. Αλλαγές που ως στόχο έχουν την παραγωγή ενός μοντέλου αποφοίτου ελαστικού, αναλώσιμου και ανασφάλιστου εργαζόμενου που κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου δεν θα μπορεί να ασχοληθεί με κανέναν άλλο τομέα της κοινωνικής και οικογενειακής του ζωής. Μία τομή για το νέο μοντέλο του εργαζόμενου του οποίου το πτυχίο(το οποίο προήλθε από το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο) δεν θα έχει καμία αξία στον εργασιακό του περίγυρο, ο οποίος θα υποχρεώνεται από την ίδια τη φύση της εργασίας και των νέων κοινωνικών δομών να αλλάζει εργασιακό περιβάλλον με μεγάλη συχνότητα και που θα υποχρεώνεται στον αέναο κύκλο της ημιαπασχόλησης-ανεργίας-επανακατάρτισης. Έτσι μετά την εργασιακή και εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (η οποία αυτόν τον καιρό αρχίζει να εφαρμόζεται με διάφορα προεδρικά διατάγματα) σειρά παίρνει το ασφαλιστικό σύστημα. Και το θέμα της αντιδραστικής ασφαλιστικής αναδιάρθρωσης πρέπει να απασχολήσει το φοιτητικό κίνημα όχι μόνο γιατί εμείς, η γενιά των 700 ευρώ, η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, θα είμαστε οι πρώτοι που θα υποστούμε τις αλλαγές αυτές αλλά και επειδή πλέον το φοιτητικό κίνημα αντιλαμβάνεται τη συνολική επίθεση που δέχονται όλα τα κοινωνικά κομμάτια και απέναντι σε αυτήν προτάσσουμε μια συνολική απάντηση, συνολικές διεκδικήσεις για το δικό μας μέλλον που θα αποφασίζουμε εμείς για εμάς και όχι αυτοί για εμάς, χωρίς εμάς.

ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥàΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΛΕΗΛΑΣΙΑ

Ο τομέας του ασφαλιστικού λειτουργούσε μέχρι τώρα μέσω ενός συστήματος εισφοράς ενός ποσού χρημάτων από πλευράς των εργαζομένων στα αντίστοιχα ασφαλιστικά ταμεία που άνηκε ο καθένας. Συγκεκριμένα, κατά την διάρκεια εξάσκησης του επαγγέλματός ή της ειδικότητας του, ο εργαζόμενος ήταν υποχρεωμένος να καταβάλλει ένα ποσό από το μισθό του στο ταμείο του, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει το ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο ουσιαστικά από τη λειτουργία του άρχισε να χωλαίνει. Η δυσλειτουργία του αυτή, σε βάρος πάντα των εργαζομένων, οφείλεται τόσο στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος όσο και τις ίδιες τις βλέψεις-πράξεις των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια. Από την αρχή κιόλας ισχύος του συστήματος παρατηρήθηκαν τρεις τάσεις που συντέλεσαν στην σημερινή «μαύρη» εικόνα του. Από τη μία πλευρά τα χρήματα των ταμείων προέρχονταν αποκλειστικά από τους ίδιους τους εργαζόμενους με την παράλληλη μηδαμινή εισφορά από τους εργοδότες και το κράτος. Επιπλέον, πραγματοποιήθηκε μεγάλη απορρόφηση των χρημάτων αυτών προς όφελος μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών και γενικότερα στην κατεύθυνση σταδιακής διόγκωσης και ισχυροποίησης του κεφαλαίου και όλων των δυναμικών συντελεστών του μέσω κρατικών επιχορηγήσεων και δανείων τα οποία δίνονταν άτοκα από τις τράπεζες. Τέλος, το πλήθος των μεταναστών που εγκαταστάθηκαν στη Ελλάδα και αποτελούσαν τον πυρήνα της παραγωγικής μηχανής παρέμενε σε καθεστώς ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας καθιστώντας τους αδύναμους να εξασφαλίσουν ένα σίγουρο εργασιακό μέλλον, ενισχύοντας τις απώλειες των ταμείων και των αποθεματικών τους. Έτσι, φτάσαμε λίγο πολύ στη ζοφερή εικόνα του ασφαλιστικού που παρουσιάζεται σήμερα από την κυβέρνηση και τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις που « προτάσσει» ως λύση στο αδιέξοδο που φτάσαμε.

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ:

Για τους λόγους αυτούς ,λοιπόν, η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει στοχευμένες τροποποιήσεις στο ασφαλιστικό σύστημα οι οποίες δεν αποτελούν τελικά σωσίβιο και σωτηρία για την κοινωνική μας ασφάλιση αλλά ουσιαστική κατάργησή της μαζί με πολλά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Καταρχήν, το θέμα του ασφαλιστικού είναι πρωτίστως μισθολογικό και κατά δεύτερον πολιτικό. Είναι μεταρρυθμίσεις οι οποίες στοχεύον και πλήττουν άμεσα και τους μισθούς μας, οι οποίοι είναι σε άμεση εξάρτηση και με την ασφάλισή μας. Οι αλλαγές που έχουν εξαγγείλει περιλαμβάνουν το συνολικό περιεχόμενο ουσιαστικής κατάργησης των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων μέσω:
· Μείωσης των συντάξεων των εργαζομένων
· Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης
· Ενοποίηση των ταμείων προς τα κάτω
· Προώθηση ενός ασφαλιστικού συστήματος τριών πυλώνων
Έτσι το «κράτος πρόνοιας»το οποίο εξαγγέλουν οι νέο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις έχει μετατραπεί σε αναγκαίο βάρος. Άμεση συνέπεια της οδήγησης από την «παθητική» στην «ενεργητική» πολιτική ασφάλειας, δηλαδή το πέρασμα από την στήριξη του κράτους στο ασφαλιστικό σύστημα και στις εισφορές του εργαζόμενου στην στήριξη του εργοδότη ώστε αυτός να δρα ανεξέλεγκτα και με όρους εκμετάλλευσης του εργαζόμενου, είναι η μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης από κοινωνικό σε ατομικό δικαίωμα, καθώς το κάθε άτομο καλείται να εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δυνατότητες που του παρέχονται για μια όσο το δυνατόν καλύτερη ασφάλιση, εργασία και παιδεία. Με αυτό τον τρόπο η χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης θα βαραίνει όλο και περισσότερο τον ίδιο τον εργαζόμενο είτε άμεσα (αύξηση ασφαλιστικών εισφορών – παράταση του απαιτούμενου εργάσιμου βίου για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, αυξημένη συμμετοχή σε φάρμακα, νοσήλια κλπ), είτε έμμεσα (φόροι υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης – ελαφρύνσεις και απαλλαγές των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές τους εισφορές όταν δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας κλπ).
Επιπλέον η ασφαλιστική προστασία θα παρέχεται όλο και περισσότερο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια εξασφαλίζοντας παροχές ανάλογες των ασφαλιστικών εισφορών μετατρέποντας το ασφαλιστικό σύστημα από αναδιανεμητικό σε ανταποδοτικό, ενώ και η διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων θα γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες και όχι από το διοικητικό προσωπικό των ασφαλιστικών ταμείων. Μία «αναγκαιότητα των καιρών καθώς ακόμη και η έννοια του ασφαλιστικού κινδύνου έχει τροποποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η αλληλεγγύη μεταξύ των γενιών να είναι ανεπαρκής. Αλλαγή η οποία προήλθε από την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των κοινωνικά αποκλεισμένων. Με λίγα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα ασφαλιστικό σύστημα τριών πυλώνων. Ο πρώτος πυλώνας θα αφορά μια συμβολική – πενιχρή σύνταξη (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) απαλλάσσοντας το κράτος από τα περιττά έξοδα της κοινωνικής ασφάλισης, ενώ ο δεύτερος ή «εργασιακός (επαγγελματικά ταμεία) – για τα οποία θα πληρώνουν μόνο ο εργαζόμενος και ο εργοδότης θα αποτελεί την κύρια πηγή της σύναξης (εννοείται με το κεφαλαιοποιητικό – ανταποδοτικό σύστημα). Τέλος ο τρίτος ή «ατομικός» θα είναι προαιρετικός και θα υλοποιείται μέσω των ιδιωτικών εταιρειών (μια καινούρια αγορά ανοίγεται για το κεφάλαιο).

ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΣ:

Μετά την αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού που προωθεί η κυβέρνηση μέσα σε όλα τα θιγόμενα ταμεία, όπως είναι φυσικό είναι και το ταμείο των μηχανικών(ΤΣΜΕΔΕ), όπου ενοποιείται στο Ταμείο Επιστημών μαζί με νομικούς, δημοσιογράφους, γιατρούς κλπ. Εμείς όμως ως μηχανικοί θιγόμαστε σε εξαιρετικά μεγαλύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα είναι η διατήρηση του διαχωρισμού μεταξύ νέων και παλαιών ασφαλισμένων, (προ και μετά του 1993) και επιπλέον αυξάνοντας την εισφορά των ’’νέων’’ ασφαλισμένων ενώ παράλληλα αυξημένες είναι και οι εισφορές των παλαιών. Έτσι χάνεται η όποια ευκαιρία ομογενοποίησης των μελών του ταμείου. Παύει η κατοχύρωση της προβλεπόμενης και από τον Ν.2084/92 τριμερής χρηματοδότησης του συστήματος με αποτέλεσμα την περαιτέρω οικονομική επιβάρυνση των ασφαλισμένων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους τρεις από τους τέσσερις συνταξιοδοτικούς κλάδους του ΤΣΜΕΔΕ, δεν προβλέπεται καμία κρατική συμμετοχή και στους δύο ούτε καν εργοδοτική. Δεν προβλέπεται καμιά δυνατότητα διευκόλυνσης για ρύθμιση παλιών οφειλών με μεταβατικές διατάξεις. Και τέλος δεν προβλέπεται καμιά παρέμβαση στον ΚΥΤ (Κλάδος Υγείας Τεχνικών, καλύπτει υγειονομικά τους ασφαλισμένους του, με την προϋπόθεση ότι κατέχουν θεωρημένο βιβλιάριο ασθενείας, (Ν. 1259, άρθρο 1, παρ. 5).) με αποτέλεσμα να παραμένουν χρονίζοντα τα μεγάλα προβλήματα του.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΙΩΝ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ:


Πρέπει την περίοδο αυτή να γίνουν πραγματικά βήματα συντονισμού του αγώνα όλων των κομματιών της κοινωνίας. Γιατί οι αλλαγές στην εκπαίδευση συνδέονται άρρηκτα με την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Γιατί ο αγώνας για καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης και εργασίας περνάει μέσα από την εναντίωση στην καταστολή και την τρομοκράτηση για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ειδικά τώρα που η κυβέρνηση θέλει να προωθήσει ξεχωριστά τις πτυχές των αλλαγών που ετοιμάζει πρέπει να βρει απέναντι της ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα. Σε αυτή την προσπάθεια δεν αρκεί μια πίεση προς ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ για απεργίες, ειδικά από τη στιγμή που αρνούνται κάθε φορά την προοπτική αυτή.
Ο ρόλος των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών είναι πιο εμφανής από ποτέ. Από τα μέσα της ύπαρξης των ομοσπονδιών αυτών έχει μεταλλαχθεί ο ρόλος τους. Πλέον, σε δομή, ηγεσία αλλά και εν γένει χαρακτηριστικά οι ομοσπονδίες αυτές δεν μπορούν να ανακινήσουν και να διεξάγουν κοινωνικούς αγώνες. Αντιθέτως στέκονται απέναντι και αντιθετικά σε αυτούς: συγκλίνουν στρατηγικά με τις απόψεις και τις θέσεις του αστικού συνασπισμού εξουσίας στις εργασιακές και ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις σύμφωνα με την έκθεση του ΙΝΕ(Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ), έχουν ιδρύσει την Ακαδημία της ΓΣΕΕ(ένα πρότυπο ιδιωτικό πανεπιστήμιο), δεν μπορούν να συνδέσουν το εργατικό κίνημα, το οποίο έχουν αποκοιμίσει και το έχουν τοποθετήσει σε απραγία, με κανένα κοινωνικό αγωνιζόμενο κομμάτι(όπως το φοιτητικό κίνημα που επί δύο χρόνια δεν έκανε ούτε μία ώρα στάση εργασίας, έστω για συμπαράσταση), δέχονται αύξηση 0,7 ευρώ στους μισθούς των εργαζομένων χωρίς ουσιαστικά κανένα διεκδικητικό-επιθετικό πρόταγμα για τους εργαζομένους. Είναι πλέον πιο φανερό από ποτέ ότι το υπάρχον εργατικό κίνημα έτσι όπως είναι δομημένο και απαξιωμένο από την όλη συμπεριφορά και την όλη μετάλλαξη της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν έχει περιθώρια για δημιουργία κοινωνικών αγώνων που θα στοχεύουν σε ρήγματα των κοινωνικών σχηματισμών και των κοινωνικών καταστάσεων αλλά και που δεν θα μπορεί να υπερασπιστεί τουλάχιστον τις ,ήδη με μαχητικούς αγώνες, κατακτήσεις των εργαζομένων. Χρειάζεται η υπέρβαση των ορίων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τόσο των ηγεσιών όσο και των δομών αυτών των ομοσπονδιών, σε μία λογική σχηματισμού ενός αγωνιζόμενου, πιο μαχητικού , πιο συνολικού και πιο ανατρεπτικού εργατικού κινήματος.
Για τη συγκεκριμένη συγκυρία ,όμως, και με δεδομένη την ήδη σάπια κατάσταση στο εργατικό κίνημα χρειάζεται η προώθηση οριζόντιων «από τα κάτω» δομών συνεύρεσης των φοιτητών και των εργαζομένων μέσα από κοινές επιτροπές συντονισμού συλλόγων και σωματείων και η διαμόρφωση ενός ενιαίου προγράμματος πολιτικών διεκδικήσεων. Μόνο μέσα από αυτές μπορεί ο αγώνας να περάσει στα χέρια της πλειοψηφίας και τελικά να πιεστούν και οι γραφειοκρατικές ηγεσίες για κινητοποιήσεις. Για το λόγο αυτό και για τις 12 Δεκέμβρη προτείνουμε και ανεξάρτητη προσυγκέντρωση του πανεκπαιδευτικού μετώπου (φοιτητών, μαθητών, καθηγητών και δασκάλων) πέρα από τις λογικές του Εργατικού Κέντρου Βόλου και της ΓΣΕΕ που δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν, να εμπνεύσουν και να οδηγήσουν το εργατικό κίνημα στην κοινωνική μάχη του ασφαλιστικού. Το σύνθημα «τέρμα στα παζάρια των γραφειοκρατών, αγώνας στα χέρια των εργατών». Πέρα από τις λογικές του ΠΑΜΕ που ενώ αναφέρει ότι εκτός και εναντίον της ΓΣΕΕ ουσιαστικά σέρνεται από αυτήν: ενώ έχει την δυνατότητα να κηρύξει απεργίες σε πολλούς χώρους (όπως τα εργατικά κέντρα Λάρισας και Ιωαννίνων) δεν το έχει κάνει ποτέ τα τελευταία χρόνια. Επίσης, βάζει μια κοντεμένη πολιτική λογική στα πλαίσια της αντίληψής του χωρίς να βάζει τα κυρίαρχα επίδικα της εποχής και των επόμενων κοινωνικών μαχών βάζοντας τους εργαζόμενους σε πεδία ενσωμάτωσης και ρεφορμισμού.

ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΜΕΙΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ:

Δίνοντας τη μάχη που αντιστοιχεί στην θυελλώδη έξαρση του φοιτητικού κινήματος τα δύο τελευταία χρόνια, εμποδίζουμε κάθε προσπάθεια υλοποίησης των νομοσχεδίων της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης τόσο ανά ιδρύματα, όσο και ανά σχολές. Κατοχυρώνουμε καλύτερες θέσεις μάχης για το φοιτητικό μας σύλλογο μέσω της προάσπισης των πτυχίων με διευρυμένα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, ενάντια στην καθηγητική αυθαιρεσία και την εντατικοποίηση, ενάντια σε κάθε προσπάθεια περικοπής των δωρεάν φοιτητικών παροχών και εισαγωγής ιδιωτικοοικονομικών και ανταποδοτικών όρων λειτουργίας του πανεπιστημίου.
Σε αυτή τη συγκυρία όπου το ΥΠΕΠΘ προσπαθεί να υλοποιήσει μια κυκλωτική κίνηση απέναντι στο φοιτητικό κίνημα, είναι κομβικής σημασίας η ανάδειξη με κεντρικό στίγμα, του αιτήματος για απόσυρση του νέου Ν. Πλαίσιο, για συνολική ανατροπή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Μοναχά που σε αυτή τη περίοδο, όπου αφενός η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έχει ανοίξει στο σύνολο των βαθμίδων της εκπαίδευσης (βλ. βάση του 10, άρθρο 16, αξιολόγηση καθηγητών κ.ά.), αφετέρου όπου ανοίγεται το ζήτημα του ασφαλιστικού, αντιστοιχεί στο φοιτητικό κίνημα να μη δώσει τη μάχη μόνο του. Κόντρα σε μια κίνηση από πλευράς κυβέρνησης, να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει τα κινήματα της προηγούμενης περιόδου, εμείς προκρίνουμε μια λογική συντονισμού των μαχόμενων κομματιών της εκπαίδευσης στη βάση της συνολικής τους εναντίωσης στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, μια λογική συντονισμού και με φορείς της εργασίας στη βάση της εναντίωσης στις αντιασφαλιστικές αλλαγές, έτσι ώστε να αναβαθμιστεί η δυναμική των αιτημάτων μας και να διαμορφωθούν οι όροι για τη συγκρότηση πλειοψηφικότερων και αποτελεσματικότερων κοινωνικών κινημάτων.


…ΜΕ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ-ΕΡΓΑΣΙΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση έχει επιλέξει να ανοίξει μέτωπο σε παιδεία και εργασία η απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι διασπασμένη. Τίθενται οι όροι εκείνοι που δημιουργούν το προνομιακό πεδίο σύνδεσης των εργαζομένων με τους φοιτητές και την νεολαία προτάσσοντας ως μοναδική λύση την από κοινού διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Η συνάντηση αυτή είναι αναγκαία κυρίαρχα σε πολιτικό, αλλά και σε χωροχρονικό επίπεδο. Πρέπει με ενιαίο τρόπο εμείς ως αυριανοί εργαζόμενοι με την νεολαία της εργασιακής περιπλάνησης και ανασφάλειας, μαζί με τα πληττόμενα κομμάτια της εργασίας να βγούμε στο προσκήνιο απαιτώντας όλα αυτά που μας κλέβουν. Οι αγώνες που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα από δασκάλους, καθηγητές, μαθητές και τα αιτήματά τους έθεσαν κοινούς και διευρυμένους στόχους με το φοιτητικό κίνημα, δεν κατάφεραν όμως να βρεθούν και χρονικά. Σήμερα, είναι αναγκαία η συνέχιση της προσπάθειας πολιτικής σύνδεσης σε ένα ανώτερο επίπεδο, με γνώμονα τις περσινές φοιτητικές και εργασιακές κινητοποιήσεις με στόχο να δημιουργηθεί και να διευρυνθεί το ρήγμα της κοινωνικής αμφισβήτησης, που θα οδηγήσει στην ρήξη και την ανατροπή των όρων, που θέλουν να διαμορφώσουν για να ζήσουμε αύριο, για εμάς χωρίς εμάς!

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
— Κανένας πολίτης, Έλληνας ή μετανάστης, νέος ή ηλικιωμένος χωρίς ασφαλιστική κάλυψη ή σύνταξη. Άμεση αντιμετώπιση της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας.
— Πλήρης και αυτοδίκαια δημόσια και δωρεάν ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη για κάθε νέο πτυχιούχο και για κάθε άνεργο μέχρι να βρουν δουλειά.
— Σταδιακή μείωση της εργατικής εισφοράς, χωρίς μείωση της σύνταξης, με προοπτική να πληρώνουν για την ασφάλιση και τη σύνταξη μόνο το κράτος και οι εργοδότες.
— Δημόσια και δωρεάν –χωρίς καμιά επιβάρυνση- ιατρική και φαρμακευτική κάλυψη όλων των ασφαλισμένων.
— Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠAΣOK και της NΔ από το 1992 και εξής (Σιούφα, Pέππα κ.λπ.) και μη εφαρμογή των αντιασφαλιστικών οδηγιών της EE.
— Ενιαία κατώτατη σύνταξη στα 1.400 ευρώ
— Σύνταξη στην ηλικία των 58 (55 για τις γυναίκες) ή στα 30 χρόνια δουλειάς.
— Επέκταση -και όχι περιορισμός- των βαρέων και ανθυγιεινών και σε νέα τμήματα εργαζομένων που το έχουν ανάγκη, παράλληλα με μέτρα πρόληψης και προστασίας της υγείας στους χώρους δουλειάς.
— Να αποδώσουν άμεσα στα ταμεία τα τεράστια ποσά που καταλήστευσαν εργοδότες, τράπεζες και κράτος (περίπου 60 δισ. ευρώ ως τα τέλη του ’90).
— Άμεση απόδοση –και όχι χαριστικές ρυθμίσεις- των ανείσπρακτων οφειλών ιδιωτικών αλλά και κρατικών επιχειρήσεων προς το IKA. Σε αντίθετη περίπτωση, μη χορήγηση ασφαλιστικής ενημερότητας ή δέσμευση των κινητών και ακίνητων περιουσιακών τους στοιχείων.
— Μία συνεχής και σταθερή δουλειά για όλους. Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής – προσωρινής – ανασφάλιστης εργασίας. Κατάργηση των νόμων για την μερική απασχόληση, για τη διευθέτηση και την κατάργηση του 8ώρου, των προγραμμάτων για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου – μονιμοποίηση των συμβασιούχων στο δημόσιο και αορίστου για τους συμβασιούχους στον ιδιωτικό.
— Αποκλειστικά δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα (σύνταξη, υγεία, πρόνοια) και κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής ασφάλισης ή ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας.
— Κατάργηση κάθε μορφής χρηματιστηριακής τοποθέτησης των αποθεματικών των ταμείων. Να επιστραφούν άμεσα στα ταμεία τα χρήματα που χάθηκαν από τα αποθεματικά τους στο «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου» και στο “σκάνδαλο των ομολόγων».

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:
Συμμετοχή στην πανεργατική απεργία της ΓΣΕΕ στις 12 Δεκέμβρη και στην πορεία που οργανώνει το ΕΚΒ. Προσυγκέντρωση του πανεκπαιδευτικού μετώπου στο Δημαρχείο, 9.30. Μονοήμερες και διήμερες καταλήψεις στις σχολές στις 12 και 13 Δεκέμβρη
— Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων Βόλου την Τρίτη 11 Δεκέμβρη, 19.00, Θόλος
— Συντονιστικό του πανεκπαιδευτικού μετώπου (Φ.Σ., μαθητικές συνελεύσεις, σύλλογος μελών ΔΕΠ Π.Θ., τοπική ΔΟΕ, ΕΛΜΕ Μαγνησίας, σύλλογος μελών ΕΤΕΠ Π.Θ.)



ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ Ε.Α.Α.Κ

Δεν υπάρχει περιθώριο πλέον...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ

ΑΝΑΜΟΝΗΣ

Συνάδελφοι,

Από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς και μετά τις απαραίτητες για τον κατευνασμό του φοιτητικού κινήματος, ενέργειες του Στυλιανίδη υπάρχει το ερώτημα και στους φοιτητές τι γίνεται με το νέο Νόμο Πλαίσιο και αν αφού ψηφίστηκε εφαρμόζεται ή «παγώνει», τι θα κάνουμε εμείς και πως θα αντιδράσει το φοιτητικό κίνημα απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Το ερώτημα αυτό πλέον παύει να υφίσταται και η κατάσταση γίνεται ξεκάθαροι. Ο νόμος εφαρμόζεται…

Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, υπό τις επιταγές της ΕΕ σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, έχουν ως στόχο την πλήρη υπαγωγή της παιδείας στις ανάγκες του κεφαλαίου και της αγοράς. Αγωνίζονται εδώ και χρόνια με όλα τα μέσα για την εναρμόνιση των ελληνικών ΑΕΙ- ΤΕΙ με το εξωτερικό, για τη λειτουργία του ΚΕΧΑΕ (Κοινός Ευρωπαϊκός Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης) προωθώντας και υλοποιώντας πλήρως τις διακηρύξεις τις Μπολόνια, της Πράγας και του Βερολίνου για μια εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που θα δημιουργήσει ένα συνολικά νέο τοπίο στο πανεπιστήμιο αλλά και την εργασία.

«Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» φώναζαν οι φοιτητές και εργαζόμενοι που βρέθηκαν στο δρόμο του αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Εφαλτήριο για νέους, μαζικούς και νικηφόρους αγώνες μπορεί, πρέπει και επιδιώκουμε να αποτελέσει ο φετινός κόμβος-μνήμη της εξέγερσης. Η επίθεση στα ασφαλιστικά, εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα των σημερινών και αυριανών εργαζομένων, παρά τις επικλήσεις για ‘’ήπιο διάλογο’’ και για την ‘’αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων’’, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση, υπό την φαινόμενη πίεση που δέχεται προβάλλει ένα ‘’χαλαρό’’ και ‘’ήπιο’’ πρόταγμα, είναι εκείνη η τομή που συμπυκνώνει όλη την αντιδραστική πολιτική της.

Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ Ν.Ν.Π. ΣΤΑ ΔΩΡΕΑΝ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ …

Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγοι μήνες από την ψήφιση του Ν.Ν.Π. και η νεοεκλεχθείσα κυβέρνηση ξεκινάει το νέο της διπλωματικό έργο, με έναν δήθεν ανοικτό διάλογο με την πανεπιστημιακή κοινότητα (βλ. πρυτάνεις, σύγκλητοι), ενώ ταυτόχρονα με προεδρικά διατάγματα περνάει μία-μία τις διατάξεις του νόμου αυτού, με σκοπό την πλήρη και οριστική μακροπρόθεσμη καθιέρωσή του.

Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το θέμα των δωρεάν συγγραμμάτων, που μόνο δωρεάν δεν είναι, αφού με το διάταγμα 226/2007 που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως στις 20/11/2007 γίνεται άμεσα αντιληπτός ο περιορισμός της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων στη φοιτητιώσα νεολαία. Συγκεκριμένα, το διάταγμα αυτό αναφέρει τα εξής:

• «οι φοιτητές των ΑΕΙ…. έχουν το δικαίωμα δωρεάν προμήθειας και επιλογής ενός διδακτικού συγγράμματος για κάθε διδασκόμενο υποχρεωτικό ή επιλεγόμενο μάθημα του προγράμματος σπουδών…»
• «…αν οι φοιτητές ή σπουδαστές επιλέξουν περισσότερα επιλεγόμενα μαθήματα από όσα απαιτούνται για τη λήψη του πτυχίου, το δικαίωμα δωρεάν προμήθειας και επιλογής συγγραμμάτων δεν επεκτείνεται και στα επιπλέον μαθήματα που επέλεξαν κι εξετάστηκαν οι φοιτητές ή σπουδαστές, ακόμη και αν αυτά υπολογίζονται για τη λήψη του πτυχίου.»
• «…οι γενικές συνελεύσεις Τμημάτων συντάσσουν….τον συνολικό κατάλογο συγγραμμάτων που προτείνεται να διανεμηθούν κατά το επόμενο ακαδημαϊκό έτος.»
• «οι φοιτητές ή σπουδαστές δικαιούνται να επιλέξουν μέσα από το συνολικό κατάλογο προτεινόμενων συγγραμμάτων ένα διδακτικό σύγγραμμα για κάθε υποχρεωτικό και επιλεγόμενο μάθημα του προγράμματος σπουδών. Επιλογή δεύτερου συγγράμματος για το ίδιο μάθημα δεν επιτρέπεται ακόμη και αν ο φοιτητής ή σπουδαστής δεν επέλεξε κανένα από τα προτεινόμενα διδακτικά συγγράμματα…»

Μέσα από τις διατάξεις αυτές γίνεται εμφανής η στοχευμένη σταδιακή και ολοκληρωτική μείωση του δωρεάν χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης στα Πανεπιστήμια. Ο φοιτητής, που μέχρι πρότινος δικαιούταν το μέγιστο αριθμό συγγραμμάτων για την ικανοποίηση των σκοπών του μαθήματος αλλά και για μια ολοκληρωμένη και σφαιρική γνώση και μόρφωση, πλέον περιορίζεται σε ένα και μοναδικό σύγγραμμα για το κάθε μάθημα το οποίο θα επιλέγεται από τον ίδιο. Ακόμα και αυτό το ένα σύγγραμμα, θα «καλύπτει το κατά το δυνατόν ολόκληρο ή το μεγαλύτερο μέρος της ύλης και του περιεχομένου του μαθήματος», ουσιαστικά όμως δεν θα εξασφαλίζει τη συνολική κάλυψη ολόκληρης της εξεταστέας ύλης. Το γεγονός αυτό δημιουργεί ελλείμματα, αφού σκοπός της εκπαίδευσης δεν θα πρέπει να είναι η τυπική παροχή στείρας γνώσης, αλλά η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πρόσβαση των φοιτητών και όλης κοινωνίας σε ένα ευρύ φάσμα γνώσης που σκοπό θα έχει την ενίσχυση της κριτικής σκέψης, που τόσο πολύ υστερούμε από τα μαθητικά μας χρόνια.

Ο αγώνας ενάντια σε τέτοιου είδους πολιτικές είναι και θα πρέπει να είναι αγώνας διαρκείας. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έχουν κατ’ επανάληψη αποδείξει ποια είναι τα μεγαλόπνοα σχέδιά τους για την παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της. Το φοιτητικό κίνημα, από την άλλη, έχει αποδείξει ότι όλα αυτά δεν τα βλέπει παθητικά. Έχει αποδείξει τις δυνατότητές του, έχει αποδείξει ότι καμία καταστολή και καμία κάμερα δε μπορεί να το καταπνίξει. Δεν παραιτούμαστε, αντιπαλεύουμε! Δε ζητάμε, διεκδικούμε! Δωρεάν συγγράμματα, δωρεάν παιδεία, εξασφαλισμένες ελευθερίες και άσυλο, για μια παιδεία που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες όλης της κοινωνίας.

Να μην αφήσουμε να περάσει η κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, λαϊκή κατάκτηση από τους αγώνες της εποχής του δολοφονημένου φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα.

Είναι φανερό ότι αυτή όπως και οι άλλες διατάξεις του νέου νόμου πλαίσιο διαμορφώνουν ένα ασφυκτικό παρόν (χωρίς άσυλο και συγγράμματα, αλλά με διαγραφές, manager και τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα) για τους φοιτητές και ένα ζοφερό εργασιακό μέλλον. Ο αγώνας ενάντια στην αντιεκπαιδευτική τους πολιτική είναι διαρκείας και πρέπει να κλιμακωθεί.

…Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

Κεντρικός στόχος των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που με συνέπεια προωθούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στα πλαίσια των κατευθύνσεων της Μπολόνια και Λισσαβόνα αποτελεί η παραγωγή ενός νέου μοντέλου εργαζομένου. Στόχος είναι ένας απόφοιτος μιας χρήσης, χωρίς επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα στο πτυχίο. Ένας απόφοιτος κάτοχος ενός ατομικού φακέλου προσόντων που θα βιώνει ένα αέναο κυνήγι πιστωτικών μονάδων μέσα στο φαύλο κύκλο της ημιαπασχόλησης-ανεργίας- επανακατάρτισης. Τη δημιουργία της γενιάς των 700 Ευρώ. Πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι και η αξιολόγηση η οποία αρχίζει να εφαρμόζεται στο Π.Θ. αφού οι Γενικές Συνελεύσεις Τμημάτων ειδικά της Πολυτεχνικής στον Βόλο θα κληθούν μέχρι τον Φλεβάρη να αποφασίσουν για το αν και πως θα εφαρμόσουν τον ήδη ψηφισμένο νόμο της αξιολόγησης.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

Η αξιολόγηση αποτελεί μοχλό πίεσης για την περαιτέρω και συνολική αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου. Η κατηγοριοποίηση πτυχίων και σχολών και η συνεχής πιστοποίηση των δεξιοτήτων φοιτητών και αποφοίτων είναι ζήτημα πρώτης προτεραιότητας καθότι αναγκαία για τη λειτουργία μιας διαδικασίας ανταγωνισμού μεταξύ ιδρυμάτων και φοιτητών. Πιο συγκεκριμένα, η αξιολόγηση και η μορφή της η οποία έχει συνταχθεί στο νομοσχέδιο δημιουργούν μία κατηγοριοποίηση των πτυχίων και των σχολών σύμφωνα με το ακόλουθο πρότυπο: η αξιολόγηση πρώτον δεν γίνεται σύμφωνα με τα κριτήρια που θα ήταν θεμιτό αυτή να γίνει. Γίνονται μόνο με κριτήρια τα οποία θέτουν οι κοινωνικοί εταίροι που δεν είναι άλλοι από πολλές εταιρίες που έχουν διαβλέψει την πολύ αξιόλογη «αγορά» της εκπαίδευσης και έχουν ορμήξει σε αυτήν. Επίσης, τα κριτήρια αυτά ουδέποτε εγκρίθηκαν από την φοιτητική και ακαδημαϊκή κοινότητα. Η αξιολόγηση αυτή κατηγοριοποιεί τις σχολές άρα και τα πτυχία άρα και τα εργασιακά μας δικαιώματα άρα και το εργασιακό μας μέλλον, το οποίο βέβαια δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί πολύ από την μαύρη, ανασφάλιστη, ελαστική και αβέβαιη εργασία μας. Με την έννοια αυτή, το πτυχίο της χωροταξίας Βέροιας μπορεί να έχει μεγαλύτερη αξία και περισσότερα εργασιακά δικαιώματα αφού θα έχει άλλο πρόγραμμα σπουδών ή θα έχει εισέλθει στην αγκαλιά κάποιας πολυεθνικής κι έτσι τα πτυχία των χωροτακτών στην Ελλάδα από τώρα που είναι ενιαία(δηλαδή και οι δύο σχολές έχουν τα ίδια δικαιώματα τα οποία είναι και εξαιρετικά περικομμένα) θα διασπαστούν και το πτυχίο του μηχανικού χωροταξίας Α.Π.Θ.(της Βέροιας) θα είναι ισχυρότερο από το πτυχίο του μηχανικού χωροταξίας Π.Θ.

Αυτές είναι μερικές από τις συνέπειες της εφαρμογής του νόμου για την αξιολόγηση που μόνο ως αρνητικές μπορούν να χαρακτηρισθούν. Το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να δώσει την απάντησή του και πάλι προσπαθώντας σε κάθε τμήμα και σε κάθε σχολή να σταματήσει την εφαρμογή του νόμου για την αξιολόγηση που θα προσπαθηθεί να γίνει από την πλευρά του αστικού μπλοκ εξουσίας σε μια προσπάθεια ολοκληρωτικής εφαρμογής της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:

ü Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους.

ü Ενιαία, ισχυρά πτυχία, με όλα τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτά.

ü Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, χωρίς διασπάσεις, ειδικεύσεις, κατατμήσεις

ü Ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν

ü Λιγότερη δουλειά, μόνιμη και σταθερή για όλους, αύξηση των αποδοχών, με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

ü Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα με μείωση των εισφορών και αύξηση των συντάξεων

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

Κατάργηση των Κ.Ε.Σ., Κ.Ε.Κ., Ι.Ε.Κ.και της οδηγίας 36/05

Ανατροπή του νόμου-πλαίσιο, καμία σκέψη για την εφαρμογή αυτού αλλά και διάφορων πτυχών του

Όχι στις αντιδραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, τις συντάξεις πείνας και τα εξοντωτικά όρια

Κατάργηση των νόμων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ [Ρέππα-Σιούφα] για το ασφαλιστικό

Οι νόμοι για ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ να καταργηθούν

Καμία αναθεώρηση του άρθρου 16 και συνολικά του Συντάγματος

Εμπρός για ένα καυτό χειμώνα…για τον χειμώνα της νικηφόρας έκβασης του φοιτητικού κινήματος που βλέπει ως μόνο μέλλον του νόμου πλαίσιο την ανατροπή του

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ,

ΤΡΙΤΗ 11/12, 13.00, ΑΜΦ

ΧΩΡΟΑΤΑΞΙΑ Ε.Α.Α.Κ